Hoe gaat het deze week??

30 MAART 2010:

Deze week enorm veel gedaan voor mijn doen, Gister voor het eerst een wandeling buiten gemaakt (samen met thijs) . Ik was erg trots op mezelf, zonder paniek naar buiten gaan ondanks de pijn. Vandaag gaat het eigenlijk heel erg goed, 30 minuutjes gesport bij de fysio. Ik had nooit verwacht zo ver te komen 4 weken terug. Het geeft me ergens wel wat vertrouwen om meer te gaan doen. De laatste keer dat ik bij de psycholoog was geweest moest ik leren weer dingen te gaan lezen over doodgaan/hartkwalen. Ik las het met een brok in me keel... Die dag, en die dag daarna ging het weer ff heel slecht met me. Maar ik merk wel dat ik minder snel in het diepe val om het zo maar te zeggen. En dat lijkt mij een goed teken.

xx

2 mei 2010:

Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier geschreven heb. De laatste tijd gaat het echt de goede kant op met mij. Nu alleen weer een beetje grieperig. En daardoor ook wat angstiger. Het was misschien ook belangrijk om eventjes afstand te nemen van wat ik heb en me meer op positieve dingen te richtten. Zodat ik niet telkens in ' de angst voor de angst' blijf zitten. Dat houd in dat ik het beste niet meer bezig kan zijn op internet of met mijn lichaam telkens te checken.

Ik heb vanalles gedaan, zoals voor 't eerst naar een restaurant weer gaan. Het was belangrijk voor mij om die stap te zetten. Even dacht ik dat de pijn verdwenen was, maar die is nu wel weer  komen opzetten helaas. Zo zie je maar weer: Ik ben d'r nog lang niet... Maar stapje bij stapje kom ik er vanzelf wel weer bovenop. En daarbij, ik voelde me even lekker ! Iets om aan vast tehouden. Dit had ik 3 maanden geleden nooit gedacht.

Maargoed, Ik ga ook op de site even een aantal dingen zetten over het HSP zijn, en hoe moeilijk dat soms kan zijn. Het heeft zo z'n mooie kanten maar ook mindere kanten. Mensen vinden het vaak moeilijk om te begrijpen en dat kan ik me goed indenken want het is geen makkelijk iets als je het zelf nooit ervaren hebt. En het word ook nog niet zo herkent in de maatschappij. Ik deed nooit echt moeite om het mensen uit te leggen, Ik werd er zelfs moe van om dat te doen, Ik ben zoals ik ben, Ik wou alleen dat mensen dat soms meer konden begrijpen, er schijnt gewoon weinig aandacht aan besteed te worden terwijl dat wel erg belangrijk is. Hoogbegaafdheid word toch ook gezien als een mooie gave? Ookal heeft hoogbegaafdheid ook zo z'n nadelen zoals dat je sociaal gezien wat verder bent als de rest en je vaak met 'je denken' al bij oudere mensen hoord. En hooggevoeligheid is daarin nog niet zo bekend, dat vind ik erg jammer.

Ik wil ook ff er bij zetten, dat het Hyperventilatie actieforum mij erg goed geholpen heeft, het is geen forum met allerlei "enge" verhalen, dus een beetje een "veilig" forum voor mij. Het is fijn om daar even te praten met mensen die dezelfde klachten hebben. Hier vond ik veel herkenning maar ook de klachten komen erg overeen. Er staat niet alleen veel over chronische hyperventilatie maar ook over angst&paniek , stress en burn out. Hier zitten mensen op die al van de klachten af zijn. Je kan ze bijvoorbeeld mailen.

Lieefs Lois! x

3 Mei 2010

Vandaag was het ff een zwaar dagje, ik heb keelontsteking gekregen en daardoor ging ik natuurlijk weer heerlijk in mn angst zitten. En dingen bijvoorbeeld op internet opzoeken. NOOITDOEN!! maargoed, ik heb net iets gelezen waardoor ik zolang gehuilt heb. Het was een verhaal over een meisje die hetzelfde heeft als mij en nu ouder is. Het is erg confronterend om te lezen, maar ik raad het iedereen aan die deze klachten heeft, het geeft herkenning: http://www.maatkracht.com/publicatiedetail.asp?id=19 

Ik vond het zo'n mooi geschreven verhaal en zo ontzettend duidelijk voor mensen die een angststoornis of paniekstoornis niet begrijpen, zij zouden Juuist dit verhaal moetten lezen, dan zouden ze beter begrijpen wat het allemaal inhoud en wat het met je doet. Ik vind dat een angst en paniek stoornis heel erg word onderschat.

Lieeefs Lois!

4 Mei 2010

Schuldgevoel, dat is het gevoel waar ik vandaag mee zit. Schuldgevoel tegenover m'n ouders, m'n vriend, m'n zusje, familie en vrienden. Angst is iets dat mij en andere angstige mensen totaal overneemt. Je bent jezelf niet meer. Je verliest de controle terwijl jij eigenlijk controle wil houden over je grootste angst. Angst lijkt soms de omgekeerde wereld. Ik had vaak woedeaanvallen omdat ik me onbegrepen voelde, ik wilde graag telkens onderzocht worden, soms lijkt het zelfs een soort obsessie te worden, ik werd dan bijvoorbeeld boos tegen mijn ouders en vooral heel gefrustreerd omdat ik nog steeds pijn op de borst had. Maar het is niet zo dat ik graag boos werd tegen mijn ouders, juist niet. Ik wilde geen ruzie expres uitlokken omdat ik dat leuk vond ofzo, ik wilde gewoon hulp, het was een oproep voor hulp. Ik deed er alles voor zodat ik weer onderzocht zou worden, je kan het je zo gek niet bedenken. Maar ik was mezelf niet, ouders denken dan vaak van: waarom doet mijn kind zoiets? waarom is ze zo hevig boos en verdrietig? Het is niet dat ik het zo wilde... ik wilde gewoon graag mijn oude leventje terug en geen pijn meer. Ik durf soms niet naar buiten of ik durf bepaalde dingen nog niet te doen... ik voel me dan schuldig als bijvoorbeeld m'n ouders thuis moetten blijven voor mij, of dat ik weer 'ns niet langs kan gaan bij m'n vriend. Afspraken maken met iemand die angst & paniek heeft, dat kan je niet. Je weet nooit hoe diegene zich die dag voelt. Ik voel me zeer schuldig als ik weer 'ns wat moet afzeggen en ik de teleurstelling bij iemand anders in de ogen zie. En als Hsp-zijnde voel je die teleurstelling heel goed aan... Ik hoef je alleen maar aan te kijken.

 Maar schuldgevoelens hoef ik eigenlijk niet te hebben... Ik heb hier zelf ook niet om gevraagt, en ervan afkomen is makkelijker gezegt dan gedaan. Ik doe m'n best elke dag.

Deze week laat ik me nog testten op : vitamine b12 tekort, magnesium tekort, schildklier, hyperventilatie en pfeiffer. 

Lieefsx

8 mei 2010

haa lieve mensen,

ik zit nu achter de pc bij thijs thuis. Ik vind het wel erg spannend om hier te slapen want dan ben ik niet zo dichtbij het ziekenhuis als dat ik thuis ben.. de doemscenario's gaan dan al door mijn hoofd heen. Het is moeilijk om daarmee om te gaan, om je gedachtes dan op wat anders te zetten want je hebt nog steeds elke dag pijn op de borst... maargoed, ik richt me wel op thijs, haha dat is leuk! samen filmpje kijken ofzo.

Lieeefss

9 Mei 2010

Hallooo!

Ik zit nu ff s'avonds nog ff achter het computertje, ik kom net van Thijs vandaan. Ik heb heel veel gedaan vind ik, en ik ben trots op mezelf dat ik bij Thijs gebleven ben en niet bang naar huis ben gegaan.. 2 dagen zijn Thijs en ik samen geweest. film gekeken, cakejes met zijn moeder gemaakt, naar de tennisbaan geweest, brommer leren rijden ( wat mislukte hahaha), bij Thijs z'n oma langs geweest. Dat zijn nog al wat indrukken ineenkeer voor iemand die lang niet meer veel buiten is geweest, en hsp is. Ik ben wel blij dat ik het gedaan heb. Nog steeds zit die druk op de borst er.. en nog steeds is de angst er ook nog wel voor.. Ik kan ook geen enge films kijken, het nieuws kan ik ook niet zien. Allemaal ellende, en meestal onnodige informatie die mensen opnemen. En nu ben ik bang dat ik weer de griep krijg omdat ik wel een beetje overprikkelt ben... maargoed, morgen heb ik een lekker rustig dagje, kan ik alles doen wat ik zelf wil en vooral lekker uitslapen. Ik ga zo nog ff op het forum zitten en dan nog lekker tvkijken.

Ondanks de angst en die pijn/druk op de borst, ben ik wel gegaan... en ik ben trots op mezelfEn ik heb lol gehad!

Lieeeeffss Loisje xx

10 Mei 2010

Maar nu baal ik echt ff flink.. het komt door die pijn/druk op de borst hele dagen lang... terwijl ik geen paniekaanvallen meer heb gehad, al een hele tijd niet meer... en toch is het nog altijd aanwezig, hoe kan dit??

Ik baal als ik denk aan wat ik kon voor de kerst.. toen al deze ellende begon,Ik ging veel fietse,lekker shoppen of wat drinken met vriendinnen. Ik was een erg zelfstandig iemand. Ik deed graag dingen in m'n eentje. Maar nu is dat totaal omgekeerd. En de vraag blijft altijd, wanneer gaat die druk/pijn op de borst nou weg? ik heb geen moeite met tintelingen of misselijkheid.. dat kan me niks schelen. Het ergste voor mij is die druk en pijn op de borst.. Nu ik weer een dagje weg ben geweest van huis heb ik weer keelpijn gekregen.. Een zeer lage weerstand waar ik me vaak van afvraag?: komt dit door het hsp zijn? of omdat ik gewoon egt "op", "oververmoeid" ben...

De angst is veel minder geworden.. ik durf nu wat meer te ondernemen. Naar buiten te gaan bijvoorbeeld. Maar wanneer is dit over? en hoe komt dit toch? waarom is het nog altijd aanwezig? terwijl ik geen paniekaanvallen meer heb? Hmm.. Ik word ongeduldig..

Lieeeefss  xx

17 Mei 2010

Hallo!

Na een bordevol grieperig weekje, ben ik er weer een beetje bovenop. De keelontsteking heb ik nog steeds, helaas. Ik blijf maar grieperig, als ik teveel gedaan heb. Dan krijg ik de griep, gaat het 2 dagen goed, begin ik weer wat te doen, krijg ik weer de griep. Alsof mn eigen lichaam mij op de kop geeft. Ik baal dr van. Ik wil gewoon graag weer mn dingen kunnen doen. Toch zou ik ergens blij moetten zijn, mijn lichaam heeft wel het griepje overwonnen, en met de keelontsteking gaat het ook al wat beter. Ben nu alleen bang omdat ik al een tijdje een bobbel bij mn lymfeklier heb zitten... Morgen maar ff de Huisarts weer bellen. Die zal het vast leuk vinden om mij WEER aan de telefoon te hebben. Ik bel zowat weekelijks, ik ben erg hypochondrisch geworden. De huisarts en het ziekenhuis lijken soms wel een feestje. Ik had trouwens bloedgeprikt, en alles was goed. Het zou toch egt stress moetten zijn, angst & chv. Dat kan niet anders... Ik slik nu af en toe magnesium extra en vitamine C voor de weerstand & voor spieren. Ik krijg steeds meer het gevoel dat ik naar buiten wil, maar ik weet dat ik niet over bepaalde grenzen heen kan gaan. Want dan krijg ik de griep. Ik moet alles leren opbouwen. Ik wil graag weer leuke dingen doen met m'n vriend en familie en vrienden... Ik mis dat best wel erg. En nu heb ik er zin in om dat te doen, alleen werkt mijn lichaam niet erg mee. Ik ben denk ik gewoon nog te moe, te snel overprikkelt. Het enige wat ik kan doen is me daarbij neerleggen. Al word ik er wel vaak moedeloos van.

En nu ga ik even een geheimpje met jullie delen, ik ben vaak bang, heel bang zelfs. Te vaak zelfs. Voor de ernstigste ziektes, voor doodgaan. Zware onderwerpen, ik weet het. Het is geen depressie wat ik heb, zo zou ik het ook nooit willen noemen. Want echt somber ben ik niet. Soms ben ik het wel  verdrietig, maar dat komt omdat ik nu niet alles kan doen wat ik wil doen. Het is voornamelijk angst. Het voornamelijk bang zijn voor wat minder leuke onderwerpen... Kan je me het dan kwalijk nemen? Om bang te zijn voor dat soort dingen? Ik denk dat ieder mens niet graag aan doodgaan denkt. De angst komt vooral s'avonds, vlak voor het slapen gaan, het is zo moeilijk om me dan in te houden, want het liefst zou ik willen huilen, schreeuwen, paniek, uit angst, PURE DOODSANGSTEN noem ik dat. En die zijn zo verschrikkelijk, je zou het een keer moetten ondervinden... dan snap je precies wat ik bedoel. Ik kan het proberen uit te leggen...

Ik lig dan in bed, meestal tv te kijken, en meestal komt er dan iets op tv, wat mij aan het denken zet. Zoals: iemand die een ernstige ziekte heeft, iemand die dood is gegaan... Dingen die niet leuk zijn om te horen. Er komt een gevoel over mij heen, heel rillerig ben ik dan, heel bang, alsof je op het randje van een hele hoge, grote brug staat, en je kan niet weg. Alsof iemand je bijna van die rand af willen duwen. Het is een angst die zo ontzettend ver gaat in mijn hoofd, er komen dan allerlei doemscenario's in mij naar boven. Kijk, ik denk dan: het leven gaat zo snel, voor je het weet is het afgelopen... En dan ben ik er niet meer. Wie was Lois dan? Waar ben ik dan? Waar ga ik dan naartoe? Besta ik dan nog wel? Ik vind het geen fijn gevoel... Ik heb er de controle niet over... En dat vind ik niet prettig. Ik kan de angst alleen uitten in tranen, gedichten, gedachtes en woede. Het is een angst die kan slijten, maar waarschijnlijk heel mijn leven bij me zal dragen. Het is gewoon een gevoelig iets bij mij. En ik kan het ook heel moeilijk accepteren. Ik krijg nu al de rillingen als ik het opschrijf. Daarom kan ik ook niet het nieuws zien. Het nieuws bestaat uit nutteloze informatie die mensen helemaal niet nodig hebben. Er gebeurt al zoveel ellende in de wereld, waarom zou ik mezelf dan daarvoor openstellen als ik er ontzettend bang van word... Ik vind het niet gek, dat de samenleving steeds meer stress heeft, psychologen nodig heeft, dat zo'n beetje de helft van nederland aan de anti-depressiva zit en dat er steeds meer gekken bijkomen op deze wereld. Met het nieuws verspreid je informatie die de samenleving in zich opneemt en vasthoud. Er ontstaat steeds meer wantrouwen naar elkaar toe want wie weet is je buurman wel een moordenaar? Dat is toch vreemd? Maar zo leeft iedereen dus in angst. En wil je weten welke angst? Doodsangst. Met dodeherdenking zet iedereen het al op het 'overheenlopen' van elkaar, omdat 1 enorme gek loopt te krijsen alsof hij een moordenaar is. Iedereen slaat dan op de vlucht. Iedereen vertoond een soort lichte paniekaanval. We willen vluchten, we willen rennen, we willen soms vechten en dat doet ons lichaam automatisch. Want geen mens wil graag op dodeherdenking door een of andere gek een kogel door de kop krijgen. Maar door angst, wantrouwen, lopen we wel allerlei mensen overhoop en die vervolgens in het ziekenhuis liggen. Daar houd niemand dan rekening mee...  Angst is dus iets wat je niet in de hand hebt, want ieder mens heeft het. De een heeft er gewoon wat meer kans op, reageerd er anders op als de ander. Maar elk mens kan paniekaanvallen krijgen. En het is logisch, dat mensen dat krijgen. Het word alleen vreemd, Als je het krijgt op de momenten dat het NIET nodig is. Zoals dat je s'avonds in bed tv zit te kijken en dat je hart dan als een gek tekeer gaat, je enorm gaat zweten, duizelig word, paniek voelt. Het word ook meestal niet begrepen want het is gewoon een moeilijk iets om over te hebben. Maar je kan paniekaanvallen krijgen door stress, doordat je te weinig sport, of teveel cola/koffie/alcohol drinkt en als je rookt, als je HSP bent, er zijn genoeg dingen waardoor je een paniekaanval uitlokt. Ik vind het jammer, dat een paniekaanval niet op tv/het nieuws getoond word. Ja zo af en toe kom je het tegen in een programma... Maar het is nog niet echt heel bekend. Ik had er ook nog nooit van gehoord. En al helemaal niet van een Paniekstoornis. Nee maar, het liefst zou ik het nieuws helemaal uitbannen, als ik de macht had om dat te doen... Stel, jij zou een maand je mobiel uit doen. Weet je wel hoeveel rust je dan krijgt? Hoeveel stress je daarmee wegneemt? Dat is echt een Enorm verschil hoor. En zo werkt dat ook met het nieuws. Maar iedereen doet het... Waarom zou ik er dan niet aan meedoen? Groepsvorming... Wat de ander doet, doe jij na, of doe jij ook. Jammer... zo word iedereen een kuddedier. Ik begin bij het geen kuddedier meer zijn: Ik ban het nieuws voor mezelf uit, ik bedenk mn eigen mening, ik kom eindelijk een keer uit voor wat ik ben: Ik ben gevoelig, hooggevoelig, En OJA nu komt het ergste van allemaal ... nog paranormaal ook! De hele tijd schaamde ik me ervoor.. drukte ik het weg, maar het is iets wat ik ben, of ik het nou wil of niet, of ik er nou wel wat mee wil doen of niet... Het zal altijd ergens bij mij blijven. En het word tijd dat ik dat stukje van mezelf ga accepteren... En niet altijd denk van : wat zullen anderen daar van vinden? En met accepteren bedoel ik de extreme gevoeligheid, en dat ik nou eenmaal snel bang ben, dat ik soms ziek ben, ik ben nou eenmaal ook niet perfect. Maar als ik mezelf accepteer, Ben ik tenminste mezelf. Dan kan ik zijn wie ik wil zijn. En dat kan je van veel mensen nog niet zeggen... Ook nu nog niet van mij, maar ik ga het wel proberen.

Een lang verhaal ik weet het, maar ik moest het even van me afschrijven.

Lieeefss xx

18 Mei 2010

Goedeavonndd ,

Vandaag heb ik een topdagje gehad, ik was by de fysio 3kwartier wezen sporten. Natuurlijk gaat dat nog niet op 'sporters niveau', alles rustig aan. Maar toch, ben erg trots op mezelf. zelfs 10 minuten rustig gejogged. De pijn op de borst zit er nog steeds, ik hoop dat ik snel me wat minder gestressed ga voelen. Soms voel ik me zo nerveus, opgejaagd en zenuwappig zonder enige reden. Daardoor natuurlijk ook weer wat aan de racekak. HEERLIJK. haha.

Voor mensen die mijn site bekijken en vraagjes hebben, heb ik zelf een mail adress aangemaakt: angsthazen@hotmail.com

Als je wil kan je daar je vragen naartoe sturen, ik kan je helpen zover ik ervan afweet en kan + alle eigen ervaringen. So don't be shy, mail me maar gewoon. Ik bijt niet hahaha.

Nu ga ik lekker tvtje kijken en ik kijk al uit naar morgen want dan komt mn vriendje langs, JOEPPPIEE!! Ik heb Een veel positieverder instelling als eerst. Ik zal jullie ook eens een keer een stukje laten lezen uit schriften, vooral vanuit het begin van de paniekaanvallen. Mijn gedachtes zijn behoorlijk veranderd sinds 2 maanden. Ik kom er wel, stapje voor stapje. Al zijn ze nog zo klein.

Lieeefss xx

20 Mei 2010

IK BEN BANG!! HEEL BANGG!! ik heb een bobbel bij mn lymfeklier en ik kan hem zelfs tussen mn vingers vastpakken... Echt, wat er nu allemaal door m'n hoofd heen gaat niet normaal. Heel hypochondrisch gedrag vertoon ik op het moment: bang voor lymfeklierkanker. Ik ben ook ontzettend moee/hoofdpijn... Hmm.. maandag maar weer eens naar m'n grote vriend toe, of opbellen: De huisarts. Hij zal wel denken.. " Daar heb je d'r weeer! "

Toch heb ik ook weer wat goeds gedaan, ik ben ff een ijsje wezen eten met Thijs. Terwijl mama & papa niet thuis waren. Dat is dan wel weer positief lijkt mij zo! En gezellig filmpje gekeken, eten gekookt.

Lieeefss xx

21 Mei 2010

Vandaag zie ik een meisje vol verdriet voor de spiegel staan, de tranen blijven maar komen. Het is super mooi weer buiten en ik kom net van de psycholoog vandaan. In de auto zit ik naar buiten te turen, naar fietsers, meisjes die rijden op retro-scootertjes. Ik zie al het groen buiten, de mooie gele paardebloemen, we rijden langs dorpjes en grote weide's waar koeien in staan, het zonnetje schijnt fel. Ik wou dat ik dat kon. Normaal, als ik geen pijn in de borst voelde, dan was ik op mijn fietsje gestapt. Was ik gaan fietsen langs dorpjes, was ik wat gaan drinken of ijsje eten met vriendinnen. Ik was zo zelfstandig, ik ging alleen winkelen, ik ging voetballen. Alles wat ik leuk vond en nog steeds vind, dat deed ik toen. Maar ik zit nu een beetje op m'n kamer.. Geen idee wat ik zal doen straks? Misschien tv kijken... Ik durf gewoon nog niet op de fiets te stappen, ik durf wel een rondje te lopen maar daar blijft het bij. En ook al wil ik zo ontzettend graag leuke dingen doen... en al zou ik het doen, dan geeft mijn lichaam me weer een seintje: de griep. HO STOP, NIET VERDER GAAN LOIS. Vervolgens lig ik weer een week op bed, ben ik wel ff zoet met het griepje. Maar op dit soort dagen zou ik zo graag weer willen doen wat ik eerst deed... Het is zo moeilijk om al die mensen voorbij te zien gaan, genieten van het lekkere weer, pakken ff een terrasje of zijn op weg naar school om hun examens te halen. En Dat gaat nu allemaal aan mijn neus voorbij... m'n leven is nu echt even een puinhoop. Ik probeer vaak positief te blijven, een glimlach op te zetten, en te genieten van wat ik zo af en toe kan doen. Maar soms dan bekijk ik even waar ik nu sta, en ik sta nog dik onderaan. Dat is gewoon zo... Ik ben hier nog lang niet van af. En wanneer ben ik dan weer mezelf, de oude Lois? Dat weet ik niet. Niemand weet dat. Op een dag krijg je ineenkeer zomaar pijn in de borst en allerlei andere vage klachten, artsen kunnen niet zien wat het is, Conclusie: stress/angst/chv. En daar word je dan maar ff mee opgezadelt. En dan? Wat moet ik nu dan? Want meneer de dokter... IK KAN NU NIET NORMAAL FUNCTIONEREN! Ik kan niet de hele dag de hort op, want dan krijg ik weer de griep, Ik durf niet de fiets op want ik heb pijn in de borst... Maar deed ik het... dan krijg ik weer van m'n eigen lichaam op de kop. Het is zo moeilijk, niemand weet wanneer je hier van af bent, misschien is het over 1 jaar nog wel niet over. Daar zit ik dan mooi mee. It's a fucked up world.

Lieeefss xx

23 Mei 2010

Ik kan niet anders zeggen dan: WAT EEN KLOTEDAG!! Hele dag weer erg veel last van pijn op/in de borst en erg moe enzo hoofdpijn... Bah... ik word er zo stront ziek van he. En dan vraag ik mezelf telkens af: is dit nou CHV of Paniek of stress? Ik heb al een lange tijd geen paniekaanvallen meer gehad... 2maand geleden ofzo.. ik zit er zo ontzettend erg mee. Wanneer gaat dit nou weg?! Ik word echt ongeduldig.... Hele dagen maar 'n beetje thuis zitten en je klote voelen. Ik word er zo verdrietig en boos van.

Ik ben nog nooit zo angstig in mn leven geweest als deze 4/5 maanden... Echt, en ik heb al vele angsten overwonnen... Dat wil toch wel wat zeggen. Ben nog steeds misschien bang voor het hart... Zo moeilijk om dat los te laten... Ik wil gewoon duidelijk weten wat dit is... Stel het is paniek of het is chronische hyperventilatie. LAAT ME DAT DAN ZIEN... laat me het dan zien via bloedtesten.. apparaatjes, maakt niet uit, maar dan heb ik tenminste bewijs. Een kutgevoel is dit. Sorry voor mijn woordeschat maar ik kan dr niks anders voor verzinnen... Ik ben 17 jaar, ik hoor te genieten van mn leven, uit te gaan met vrienden... Maar nee, mevr. de vries ligt op bed of te schilderen in de tuin. Ik zou het wel willen schreeuwen van de daken: IK WIL MN OUDE LEVENTJE TERUG!!!

Lieeefsx

25 Mei 2010

Morgen ga ik denk ik maar ff wat aan m'n kamer doen: lekker opruimen! Want het is een bende, waarschijnlijk nog een stukje lopen en een 'structuur schema' voor mezelf maken. Jajaaa. Goed bezig!

Halloooo, daar is ze weer!