Voorafje:

Hallo!

Ik ben Lois de Vries. Een meisje van 17 jaar oud. Ik zal je mijn verhaal vertellen en hoe het allemaal in elkaar zit, van het begin af aan tot nu toe. Angst & paniek en bepaalde lichamelijke klachten krijg je natuurlijk niet zomaar, daar zit wel het een en ander achter verschuilt... 

Ik was vroeger altijd al een gevoelig en angstig meisje. Ik moest snel huilen en ik heb al vele angsten overwonnen, zoals bijvoorbeeld: straatvrees & smetvrees. Maar ik trok ook spanningen en gevoelens van andere mensen aan. Hierdoor was en ben ik erg vatbaar voor stress. Je kunt me zien als een soort spons: ik zuig de stress op en ik laat het niet meer los en dat doe ik onbewust.

De afgelopen 2/3 jaar ging het goed met me. Toen ik 12/13 jaar was heb ik alleen pfeiffer & longontsteking gehad en daardoor was ik nog altijd erg moe. Maar ondanks dat ik moe was ging ik gewoon verder en misschien (achteraf gezegd)  had ik dat beter niet kunnen doen. Ik stond niet stil bij welke seintjes mijn lichaam me eigenlijk gaf. Ik was snel vermoeid, ook erg duizelig soms en ik werd om de 3/4 weken ziek. Maar ik ging door want ik dacht dat dat vanzelf wel over zou gaan. Ik had er nooit bij stil gestaan dat die klachten zouden gaan uitbreiden. En de dokter zei dat ik een lage weerstand had door de pfeiffer. Dus ging ik van alles tegelijk doen: School, werken, sporten.

Het afgelopen halfjaar is het me denk ik allemaal te veel geworden. Ik was gestopt met werken, gestopt met sporten en altijd moe na school. Ook heb ik minder leuke dingen meegemaakt die het stress niveau enorm omhoog hebben laten komen. Ik kreeg een flinke griep en daarna kwamen al gauw de paniekklachten om de hoek kijken...

 Eerste Paniekaanval en hoe het daarna verliep:

Ik zat s'avonds laat in bed tv te kijken. Waardoor het precies kwam weet ik niet. Ik zat wel iets te kijken wat me erg aangreep. Ik kreeg eerst een heel zenuwachtig gevoel en niet lang daarna kreeg ik wat druk op de borst, erg draaierig en m'n hart raasde tekeer. Ik schoot in paniek en rende naar mijn ouders hen kamer. Het leek wel alsof ik doodging! Het duurde maar 10 minuten en de paniekaanval was weer weg. Toen wist ik nog niet dat het een lichte paniekaanval was, het was de eerste keer. Ook kreeg ik een lichte paniekaanval in een kledingwinkel. Maar nadat ik op de fiets stapte was het weer verdwenen. Ik schonk er niet echt aandacht aan. Ik ging gewoon verder met m'n dagelijkse dingetjes en ik vroeg me toen nog niet af wat dit nou eigenlijk was of inhield.

Maaar... Met 1e kerstdag, de dag die nu eigenlijk in m'n geheugen geschreven staat, kreeg ik een heftige paniekaanval. Ik zat gewoon beneden gezellig met m'n familie & vriendje een spel te spelen en ik voelde weer die druk op de borst opkomen. Ik liep even naar boven om rustig op de bank te zitten maar daar werd het gevoel alleen maar heviger, ik kreeg pijn op de borst, pijn in m'n linkerarm, erg duizelig, het leken kleine krampen op de borst, m'n hart ging weer enorm tekeer, ik kreeg hele koude rillingen, trillen, duizelig, bibberende tanden en ik snakte naar adem. Ik was totaal in paniek en ik dacht: Ik heb wat aan m'n hart. Ik bedoel ik was toch niet gek dacht ik?! Ik voel toch pijn? Ik was zo ontzettend bang die avond. Ik heb me nog nooit zo angstig gevoelt en in m'n hoofd zei ik al gedag tegen iedereen. Een hele nare ervaring is dat, kan ik je vertellen. De volgende dag bracht m'n vader me naar de huisartsenpost omdat m'n hartslag nog hoog was en ik nog steeds pijn had. Maar volgens de dokter was er niks mis met m'n hart behalve dat hij alleen iets te snel ging. Ik kreeg propranolol zodat ik wat rustiger werd.

Natuurlijk bleef die dag in m'n hoofd zitten en ik kreeg elke dag daarna paniekaanvallen. Ik zat eigenlijk hele dagen in die angst. Ik had ook hele dagen lang last van lichamelijke klachten en ik durfde niet uit bed te komen. Ik viel zo'n 10 kilo af want eten durfde ik niet te pakken van beneden en van de stress natuurlijk. M'n gezicht was hartstikke bleek. Ik durfde nauwlijks naar de wc te lopen. Ik belde en smste mensen uit paniek op, ik liep uit mezelf naar het ziekenhuis en ik liep weg. Ik was totaal in angst en het was een oproep voor hulp. Ik was niet mezelf, ik was Lois even niet meer omdat ik pijn had en heel andere gedachtes had dan de mensen om mij heen.

Natuurlijk heb ik veel onderzoeken gehad:

- 3x ecg (hartfilmpje)

- 1 algeheel bloedonderzoek ( voor de vermoeidheid, schildklier, draaierigheid, ontstekingen en alle organen. )

- 1 bloedonderzoek op het hart

- Foto van hart en longen

- Fietstest

- 4 uur aan de hartmonitor gelegen

-  2 huisartsen & 2 cardiologen hebben naar m'n hart geluisterd

- Ik belde zowat elke dag de huisarts

Volgens de artsen/therapeuten was het chronische hyperventilatie/ geirriteerd tussen de tussenribspieren/geirriteerd kraakbeen/ angst&paniek.

Nu zou je denken: Lois leg je ALSJEBLIEFT erbij neer! Je hebt nu zoveel onderzoeken gehad en waarom geloof je dan nog steeds niet dat jij niks aan je hart mankeerd? Nou dat zal ik je haarfijn uitleggen:

Dat is makkelijker gezegt dan gedaan! Het lijkt alsof er elke dag een pistool op je hoofd word gezet want je voelt echt pijn en je gedachtes kunnen" het hartidee" moeilijk loslaten omdat je lichamelijke klachten voelt en die zijn zo echt als maar kan. Ook kunnen die erg pijnlijk zijn. Je denkt elke dag dat je dood gaat en daar zou niemand op aarde zich prettig bij voelen. Je bedenkt redenen waarom het wel je hart zou kunnen zijn en je word er gewoon ook erg hypochondisch door. Het is moeilijk als mensen om je heen vertellen dat je last hebt van stress of paniek of hyperventilatie of Tietze. Want dat soort dingen liggen meestal op psychisch vlak en niet lichamelijk (behalve Tietze). Ook klinkt het niet zo ernstig als dat het in werkelijkheid voelt. Dat zijn een paar van de redenen waarom je je er zo moeilijk bij neer kan leggen. Het is zo makkelijk om te zeggen: "Tja, jij hebt gewoon last van stress!" "Het is gewoon wat spierpijn." "Het zit allemaal in je koppie." Ik kon daar totaal niet tegen in het begin. Ik dacht: "Droom ik dit nou?" "Zit ik in een soort van film?" Het leek in m'n hoofd alsof niemand het begreep en het gevoel van onbegrip zorgde voor veel verdriet, woedeaanvallen en discussies binnen het gezin.

(Het is ook vaak zo dat deze mensen al wel aanleg hebben voor hypochondrie, angsten of stress, maar zelfs dat hoeft niet zo te zijn want ik kan me goed voorstellen dat elk mens hier bang van zou worden en vraagtekens bij de lichamelijke klachten zou hebben.)

Hoe nu verder?:

Ik moet zeggen dat het nu iets beter met me gaat. Ik heb bijna geen paniekaanvallen meer, maar dat wil niet zeggen dat de angst en pijn weg is. De lichamelijke klachten heb ik nog dagelijks en vooral s'avonds word het moeilijk voor mij om m'n angst de baas te worden. Maar elke dag probeer ik kleine stapjes te ondernemen en dat kwam door 3 soorten hulp: Manuele therapie, cognitieve gedragstherapie en een magnetiseur. Eerst had ik er ook ontspannings therapie bij maar dat hielp niet zo goed voor mij. Bij de manuele therapie proberen ze de spieren en kraakbeen wat los te maken en langzaam te beginnen met sporten. Ik begon met 2 minuutjes rustig te fietsen en ik had nooit verwacht dat ik binnen 3 weken 20 minuten durfde te fietsen. Ik was best trots op mezelf! Bij de cognitieve gedragstherapie leer ik omgaan met dagelijkse dingetjes, de angst & paniek, hoe ik anders moet leren gaan denken en hoe ik dat in werkelijkheid moet brengen. En last but not least: de magnetiseur. Ze helpt me rustig te worden en het stressniveau omlaag te halen. Ik kan haar altijd bellen als ik ergens mee zit. Ook met m'n ouders heb ik belangrijke afspraken gemaakt.

Het is een hele onderneming om elke dag dingen te gaan doen. Gewone dagelijkse dingetjes als bijvoorbeeld douchen zijn erg moeilijk geworden. Maar ik probeer het toch maar te doen. Ik heb nog een hele lange weg te gaan wil ik hiervan afkomen. Het zijn nu dagen van pieken en dalen voor mij. De eene dag gaat het supergoed en de volgende dag lig ik weer op bed. Het is moeilijk in te schatten wanneer ik me nou goed voel. Elke dag heb ik nog steeds last van pijn en andere lichamelijke klachten, maar op de een of andere manier gaat het wel iets beter want de paniekaanvallen maakten het nog veel moeilijker voor mij en die zijn nu weg. Ik waardeer wat de mensen om me heen voor me gedaan hebben. Het laat je ook weer goede dingen inzien, die je anders nooit had gezien. Proberen positief te blijven en te denken is de beste optie.

Verder op de site staat nog meer informatie hierover. Ook zal ik elke week wat schrijven hoe het nu verder met mij gaat.

Liefs Lois.